Kahvem ve Sen

Bir yudum daha aldım kahvemden.Acı acı yutkundum.Kahveyi mi, gözümdeki ha aktı ha akacak bulutu mu bilemedim…Ben Türk kahvesini hiç sevmezdim.Sense çok severdin…Hiç içmek istemesem`de senin gülüşünü seyrederek nasıl bittiğini anlamadan içmiştim.
Sen konuşurken ben hep susardım.Çünkü zaman akacak,ben o ağzından çıkan her heceye hasret kalacaktım biliyorum.Her sözünü ezberlemeliydi kulaklarım. Can’ima ciğerime işlemeli din Nasıl can alıcıydı özlemin bilemezsin.Ben her bakışını,gözünü gülerken kısışını, sesinin her tonunu,saçının asi ve hırçın halini,parmaklarının kalınlığını, sana dair ne varsa senin bile bilmediğin kazıdım Aşk’la benliğime diyemedim…

İnsan bu kadar sevilir mi?

Bazen ben bile hayret ediyordum kendime.Her nefeste seni soludum ben.Geceme,günüme,baktığım her yere,her şeye seni çizdim nakış nakış…Sahi bilir misin en acısı da bu işte…Ben hala herkeste senden bir iz arıyorum.Sana hiç benzemeyen birinin saçında,yürüyüşünde,duyduğum her seste senden bir iz aramak nasıl bir çaresizlik anlatamam..

Çok güçlüydüm ben…

Kimseye eyvallahım yok diyenlerdendim.En sevdiğim yanım kendi sessizliğimde,kendi yalnızlığımda bulduğum huzurdu. Bu çaresizlik bana çok fazla… ‘Geçti, bitti’ ler ile kendimi avutmaya çalışacak kadar acizim ne zamandır… Gözümün yaşını yuttukça ‘ağlamayacaksın’ diyerek bin parça oluyorum.
Nasılsın kim bilir… Hayatının bir köşesine dokundum mu acaba? Bir kerecik de olsa aklına gelebildim mi?Benim gibi gecenin bi yarısı uyanıp, çenen titredi mi çocuk gibi? O beni çok sevdi dedin mi bir şarkıda hüzünlenip? Bir kere içimin sızısını duy nasıl isterdim…