‘’Dünyanın bütün sabahları çekip gitti senle beraber..’’

Kaçıncı kez dinleyişim bu şarkıyı bilmiyorum… İçime sığdıramadığım ne varsa her bir cümlesinde saklı sanki şarkının. O sabahlar ki; daha gözümü açamadan sana uyanırdım. Kalbimin ilk attığı an, senin aklıma geldiğin o andı… Sevinçle kalkardı her sabah başım yastığımdan. Yüzüme kondurduğun koca koca mutluluk buketleri vardı, sen bilmezdin.

Her yeni güne sen diye uyandım ben. Sanki dünya yapayalnızdı, bir bendim kalabalık… İçimde coşkulu bir bahar, avaz avaz çocuklar vardı ordan oraya koşuşturan. Sen en çok sesimdeki heyecanı, mutluluğu ve sana biriken, sesini duyduğumda çağlayan gülüşlerimi severdin. Dünyanın bütün hazineleri ayağımın altına serilmişçesine, herşeyin sahibi benmişçesine mutluluktu senin şefkatin. Bir gecede herşeyini kaybetmiş insanlar gibiyim… Ne yana dönsem ıssızlık, kime baksam can alıcı sensizlik… Tutunacak bir gülüşün bile kalmadı. Hem sesin kulaklarımdan gidecek diye çok korkuyorum, hem de sesini de al git istiyorum hiçbir iz bırakmadan… Kırgınlığımla, sensizliğimin savaşında çürüyorum.

Bazen çok şey istemeliymiş insan diyorum. Çünkü sadece sevenin yüzüne acımasızca kapanırmış kapılar, anladım… Kedi gibi yüreğine sinmekten başka neyim vardı… Sev istedim. Sadece sev… Eksiğimle, noksanımla yüreğine sığındım sadece. En güzel yanımla gelmiştim sana. Seni affedebilecek milyonlarca sebebim vardı. Biliyorum sırf bu yüzden kaybettim seni. Çok sahiplenmek belkide birine yapılabilecek en büyük kötülüktü. Çünkü kaybetmeyeceği hiçbir şeye tutunmazdı insan. Ne bileyim sevdim işte… Yüreğime sığdıramadığım, boyumdan büyük bir aşkla bağlandım sana. Kanıyorum an be an sevgili… Odalar dolusu acımla sana inliyorum…

Çok mağrurdu gidişin… Yıllardır her gidişinde şenliklerle karşılardı seni yüreğim. Tek bir sözün yeterdi seni bağrıma basmaya. O yaramaz çocuklar gibi halindi dayanamadığım bilirdin. Afacan çocuğunu affeden anne gibi koşulsuz, şartsız canıma sardım, sakladım seni defalarca… Geçen onca zamanda değişiyor insan. Sen o afacan halini, bense şefkatimi yitirdim. Çok mağrur gittin be sevgili… Öyle bir yıktın geçtin ki; hani sökseler canımı ‘’affet’’ deseler minnet etmeyeceğim. Sandın ki benim dönecek kapım var. Sandın ki her ne olursa olsun beni yine canına katar… Sen ‘hiç’ liği bilmemişsin sevgili… Sen giderken ‘hiç’ tim ben. Gönül hanem, aşk yuvam, huzur bahçemdin eskiden. Şimdi talanım, her hücrem viran ve asla iyileşmeyecek can yaram var… Sen giderken sana demiştim ‘’senin dönüp gelebileceğin bir evin yok artık’ diye. Sen evini, ben bir ömür gülüşünü yitirdim…

Bana bu karanlıklar çok ağır geldi. Güneş içimi ısıtmıyor artık. Buz gibi tenim, dört yanım ayaz. Ha öldüm ha öleceğim derken gün tüketiyorum sanki… Seni hala çok seviyorum. Ama bunu sadece ben biliyorum…