Günlerden en zifiriyim

Mevsimlerden sonbahar… Say ki dökülen yapraklar değil, benim ümitlerim. Bir nefes aldım en bezgin halimle dünyadan.Son nefesmişcesine derinden… Öyle bir nefes ki kahır dolu,yılgınlık dolu, can acısı dolu… Bir yaprak düştü omzuma çoktan can vermiş.Bitmişliğin en dibini hatırlatırcasına…O yaprak gibi savrulmak istedim. Nereye götürürse rüzgar eyvallah derim.Ben içine sığamadığım bu dünyadan çoktan vazgeçtim… İnsanlar geçti önümden.

Ben çığlık çığlığa haykırırken

Bana sağır insanlar… Kimi sevdiğiyle kolkola, kimi beli bükülmüş bastonuyla, epey olmuş yenileli zamana… Kızılay aktı geçti ayaklarımın altından.Kaç saat geçti, kaç insan yitti adımlarıyla bu caddelerden bilemedim… Kendi kendimle konuşuyordum bir ara…Yılgın,ümitsiz bana öğüt veriyordum çok bilmişcesine. Kendi söylediklerime inanacak artık bir ben kalmadı galiba… Ne yalan söyleyebilirim ki artık?Bugünde bitecek, hersey geçecek, neler var şu dünyada neler mi desem, yoksa sen güçlüsün bunları da ezer geçersin mi?… Ötede akan fıskıyenin sesinden başkasına sağır, kendime bile yabancı, bir başıma  hiçliği yaşıyorum soğuk bankta… Biri otursa yanıma, hiç konuşmasa, suskunluğun en dibini yaşasa benimle keşke…

Bu yalnızlık çok fazla

Birinin omzunda ağlamayı unutacak kadar çaresiz kalmasın hiç kimse… Haykıra haykıra ağlayacağın biri olmalı. Olmalı ki kendi hüznünde boğulmayasın… Bu şehirde kayboluyorum,kimse görmüyor… Bir şarkı geldi aklıma eskilerden.Hani dinledikçe can acıtan… ‘Bana bir masal anlat baba’ derdi kadın, kaybettiğimiz çocukluğumuza ağıtlar yaktıra yaktıra… Şimdi bana bir yalan söyle ne olur…Çaresizliğin balçığın da debeleniyorum anlasana… Bir yalan söyle ihtiyacım var.. De ki son gün bugün, her şey bitecek… Sil baştan yaşayacaksın hayatı de ne olur… Yalanın en büyüğü olsa da gülsün gözlerin, sesinde ki heyecana tutunsun yüreğim… Bana güzel bir şey söyle vazgeçmenin eşiğindeyim…